Նրա «Քո երկրի դեսպանը» վեպը հայ արձակում իր առանձնահատուկ տեղն է գրավում՝ ներառելով մոդեռնիզմին և արևելյան փիլիսոփայությանը բնորոշ հատկանիշներ: Վեպում նորովի վերանայվում եվ պարզվում հայ ժողովրդի պատմության քաղաքական, մշակութային ամենակարևոր դրվագները:

Վեպում պատմողը, որ ողջ վեպի ընթացքում հանդես է գալիս /Մենքի/-ի անունից եվ գուցե այդ /Մենք-ին/ ի վերջո վերածում վեպի գլխավոր հերոսի, հայտնվում է հայոց պատմության թանգարանում ու տեսնում մի ուշագրավ լուսանկար, որտեղ պատկերված է Անգլիայի վարչապետ Ուինսթոն Չերչիլը, նրա օգնականը, եվ մարդիկ, որոնք մեջքով են կանգնած: Թանգարանի աշխատակիցը ներկայացնում է այդ լուսանկարի պատմությունը: Պարզվում է լուսանկարը դարասկզբին է պատկանում: Երկիրը ծանր վիճակից դուրս բերելու համար հայերը` /վեպում Ֆիլյանը միշտ օգտագործում է մերերկրացիներ բառը/ հանդիպում են Չերչիլին: Սակայն Անգլիայի վարչապետը այդքան էլ լավ չի ընկալում թե ովքեր են և որտեղից են եկվորները, փորձում է քարտեզի վրա պարզել նրանց երկրի տեղը, որը ոչ մի կերպ չի ստացվում: Չերչիլը իր օգնականին հանձնարարում է պարզել այդ երկրի տեղը և նյութեր հավաքել երկրում ապրող մարդկանց կյանքի ու պատմության մասին: Հաջորդ օրը Չերչիլի օգնականը նրան է ներկայացնում մի գիրք, որի մեջ այդ երկրի մասին ամփոփ տեղեկություններ են հավաքված: Պատմության թանգարանի աշխատակիցը ասում է, որ  այժմ թանգարանի բոլոր այցելուներին այդ /Մեր Մասին/ ամփոփ գրքից մեկական օրինակ նվիրում են: